اثربخشی برنامه درمانی همسران جانبازان دارای اختلال استرس پس از ضربه با رویکرد آدلر با کاهش نشانه های این اختلال در جانبازان و افزایش رضایت زناشویی زوجین

هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش برنامه ای است، که پژوهشگران حاضر با رویکرد آدلر بر افزایش رضایت زناشویی جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه و همسران آنها و نیز بر کاهش نشانه های این اختلال در جانبازان تدوین کرده اند. بدین منظور، از بین جامعه آماری جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه که در فاصله سال های 1385-1383 به درمانگاه بیمارستان روانپزشکی صدر مراجعه کرده بودند، به شیوه تصادفی، 30 زوج (جانباز و همسر) که شرایط ورود به این طرح را داشتند، انتخاب شده و به شیوه تصادفی و به طور مساوی در دو گروه آ‍زمایش و گواه قرار گرفتند. در این پژوهش آزمایشی، از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. همسران (زنان) گروه‌ آزمایش در معرض آموزش تدوین شده با رویکرد آدلر در 10 جلسه هر جلسه به مدت 2 ساعت قرار گرفتند و گروه کنترل نیز در فهرست انتظار ماندند. از هر دو گروه، پیش آزمون و پس آزمون به عمل آمد. ابزارهای به کار رفته در این پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه رضایت زناشویی اینریچ که برای زوجها اجرا شد، و مصاحبه تشخیصی اختلال استرس پس از ضربه که تنها برای جانبازان اجرا شد. در این پژوهش از روش های آماری تحلیل کوواریانس و تحلیل واریانس استفاده شد. نتایج حکایت از آن داشت که نشانه های اختلال در جانبازان گروه‌ آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، کاهش معناداری داشته است. همچنین رضایت زناشویی زوجها در گروه آزمایش درمقایسه با گروه کنترل افزایش یافت که این افزایش در گروه زنان، از لحاظ آماری معنادار نبود. بنابراین، می توان نتیجه گیری کرد که آموزش برنامه تدوین شده براساس نظریه آدلر در این پژوهش برای همسران جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه، می تواند در کاهش نشانه های این اختلال (در سطح (P